داستان در باره ی کوهنوردی است که می خواست بلند ترین قله را فتح کند.بالاخره پس از سالها آماده سازی خود ماجراجویی را آغاز کرد .

 اما از آنجایی که آوازه ی فتح قله را فقط برای خود می خواست تصمیم گرفت به تنهایی از قله بالا برود .

 او شروع به بالا رفتن از قله کرد، دیر هنگام بود...اما او به جای چادر زدن همچنان به بالا رفتن ادامه داد تا اینکه هوا تاریک شد.

 سیاهی شب بر کوهها سایه افکنده بود همه جا تاریک بود، ماه و ستاره پشت ابر گم شده بودند و کوهنورد قادر به دیدن چیزی نبود

.در حال بالا رفتن بود، فقط چند قدمی با قله فاصله داشت که پایش لغزید و با شتاب تندی به پایین پرتاب شد.

 در حال سقوط فقط نقطه های سیاهی را می دید جاذبه ی زمین او را در خود فرو می برد و همچنان در حال سقوط بود...

در آن لحظات که وحشت تمام وجود او را فرا گرفته بود، تمام وقایع خوب و بد زندگی اش به ذهن او هجوم می آوردند؛

ناگهان... درست در لحظه ای که مرگ را نزدیک خود حس می کرد، متوجه شد طنابی که به دور کمرش بسته شده او را به شدت می کشد.

 میان آسمان و زمین آویزان بود ...

"فقط طناب او را نگه داشته بود "

و در آن سکوت هیچ راه دیگری نداشت جز اینکه فریاد بزند:

خدایا کمکم کن ...

ناگهان صدایی از دل آسمان پاسخ داد: آیا یقین داری که من می توانم تو را نجات دهم ؟

_ بله ، باور دارم که می توانی.

_ پس طناب به کمرت بسته شده ات راقطع کن.

لحظه ای سکوت سپری شد و کوهنورد تصمیم گرفت که با تمام قوا یش طناب را بچسبد...

« فقط چند قدم بالاتر از سطح زمین»

در باره ی تدبیر خدا هیچ گاه شک نکنید. هیچ گاه نگویید او مرا فراموش یا رها کرده.

هرگز فکر نکنید او نگهبان شما نیست...به باد داشته باشید که او همیشه با دست راست خود شما را در آغوش دارد.

و هر که خونبهایش بر گردنم باشد ، من خود خونبهایش هستم .