آنها دهان مبارک امام را با چوب های خود نواختند.

                                                 ای پیکری که زیر سم اسبان لگد کوب شدی!

                                        تو همان بدنی بودی که بینندگان را مسحور می ساختی.

                                          خونی که از رگ های مبارکت ریخته و خشک شده،

            معجونی است آسمانی که تا کنون هیچ سم اسبی با چنین رنگ الهی رنگ نشده است.

                           ای زمین برهنه و بایر کربلا که در روی تو نه علفی است و نه چمنی!

                                                  برای ابد آهنگ حزن و اندوه بر تو پوشیده باد

                           چون که در سرزمین تو بدن پاره پاره ی مقدس پس فاطمه افتاده است.

                                                        آن که روح خویش را به خدا تقدیم نمود.

                                                                                                                                                                            راسل